Maaike Nijlunsing studeert in 2000 af aan de Academie Minerva in Groningen en sindsdien werkt en woont ze als beeldend kunstenaar in Noordbroek, een plaatsje vlakbij Veendam. In 2003 behaalt ze haar lesbevoegdheid en mag ze zich docent in de beeldende vakken noemen.
Ze maakt schilderijen met acrylverf. Ze heeft een grote fascinatie voor vervallen industrieel erfgoed. Verlaten plaatsen, waar de tijd het voor het zeggen heeft. Daarnaast heeft ze een voorliefde voor landschappen en architectuur.
De schilderijen ontstaan aan de hand van foto´s die Maaike maakt van de omgeving waar ze zich op dat moment bevindt. Dit kan dicht bij huis zijn, maar ook tijdens reizen, waar ze wel eens het geluk heeft om toevallig tegen de mooiste vervallen glorie aan te lopen. Soms gaat ze er gericht naar op zoek, zoals in de zomer van 2020, naar Wünsdorf in Duitsland.
De dagelijkse omgeving biedt ook inspiratie. Toen Maaike in Utrecht woonde, waren dat de woonkazernes van de wijk Overvecht. Nu het Groningse Noordbroek haar uitvalsbasis is, zijn het veelal de vervallen strokarton- en aardappelmeelfabrieken, zoals die bij Ter Apel.
In de schilderijen speelt het verstrijken van de tijd, het verval, een belangrijke rol. Dit wordt schilderkunstig neergezet doormiddel van gelaagdheid.
Er wordt een huid opgebouwd met verf. Laag over laag ontstaat een verleden, een geschiedenis.
Daarnaast staat de schilderkundige zoektocht naar de suggestie van diepte en ruimtelijkheid in het schilderij centraal. Hoe wek je de suggestie van een ruimte waar je in kan kijken op het witte platte doek? Het is een spel, een nooit aflatende uitdaging die Maaike in ieder werk opnieuw aangaat.
N